ძალიან კარგია, რომ ბატონმა რასმუსენმა შარშანდელ რიტორიკას მოუკლო და ლამაზი პირობების მოცემას დაუბრუნდა. საუბედუროდ ამ პირობების შესრულების რეალური გზა არ ჩანს მიუხედავად საქართველოს მიერ გაღებული დიდი მსხვერპლისა (შეგახსენებთ, რომ ნატოს არაწევრი ქვეყნებიდან საქართველოს პროცენტულად ყველაზე დიდი რაოდენობის ჯარისკაცი ჰყავს გაგზავნილი ავღანეთში). როგორ უნდა დაუშვას ნატომ თავის რიგებში ქვეყანა, რომლის ტერიტორიის მოზრდილი ნაწილიც მისი უძველესი მტრის, რუსეთის ფედერაციის, მიერ არის ოკუპირებული? უფრო და უფრო ჩანს, რომ ნატოს რეალური პოლიტიკა საქართველოს მიმართ არის ლოდინი. ლოდინი იმისა, რომ ადრე თუ გვიან ფეხი წაუცდება რუსეთს და თუ ამ დროს იხელთა იბერულმა გენმა, შეიძლება ეღირსოს კიდეც ლუხუმს ლაშარის გორზე შადგომა. მანამდე კი მხოლოდ ნატოსთან ნაცნობობით უნდა დავკმაყოფილდეთ.
No comments:
Post a Comment