სასწაულია პირდაპირ ქართველთა მდგომაროება, და ვიტყოდი, გამოტვინება. დარეული ვიყავით და ვართ ერთმანეთს ხან აღმშენებლობის/დასავლურობის/თანამედროვეობის და ხან სამართლიანობის მიზეზებით.
მაგრამ მიზეზს რა გამოლევს?
"თუ გული გულობს ქადა ორი ხელით იჭმებაო!" ვჭამთ კიდეც ერთმანეთს XIII საუკუნიდან მოყოლებული. წმ. წერილში წერია "შურმან შეიპყრა ერი უსწავლელი" - უსიყვარულობა და ერთმანეთის შური არის ჩვენი დიაგნოზი.
აღმშენებლობას რაც შეეხება - კომუნისტებიც მაგ იდეით წვავდნენ და ანგრევდნენ ყველაფერს და აშენებდნენ; მხოლოდ ყველაფერი ტრადიციულის უარყოფით. ამის შედეგს დღესაც ვიმკით. მიშა ამ იდეის ტრანსფორმირებული გამოვლენად მიმაჩნია. შენება კარგია თუ გაითვალისწინებ ვინ ხარ? საიდან მოდიხარ? და სად გინდა მიხვიდე.
დასავლურობა და ევროპელობა - კარგია ცივილიზაცია, მაგრამ ისტორიულად ამ ცივილიზაციებმა მოინელა ყველა მისი შემქმნელი. ამიტომ რა - უარი ვთქვათ მასზე? უგნურებაა. ყველა დიდი რელიგია, რჯულის მოძღვარი თუ მოაზროვნე საბოლოოდ ერთს ქადაგებს - ზომიერება არის ოქროს შუალედი;
მიმაჩნია ჩვენც ეს გვმართებს.
ამისათვის თეთრისა და შავის, მარჯვენისა და მარცხენის, ცუდისა და კარგის გამრჩევი არა მარტო პიროვნება, არამედ სახელმწიფო ინსტუტუტების შექმნა, ჰარმონიზირებაა საჭირო.
მიშას ქონდა ამის ბრწყინვალე შანსი, მაგრამ დღევანდელი კვერცხი ამჯობინა ხვალინდელ ქათამს.
ვერ გაუძლო ცდუნებას.
ქოცები?
ქოცები დიდი კონგლომერატია ჭრელი პოლიტიკური სპექტრით, რომელსაც ბიძინა ივანიშვილი აერთიანებს რკინის ხელით. პირადად მიმჩნია, რომ არა ეს რკინის ხელი - უკვე 6 თვის დაბრუნებული იქნებოდა შევარდნაძისეული კორუფციის და განუკითხაობის ხანა.
ერთია განსხვავება ქოცებსა და ნაცებს შორის: მიშას საზოგადოებისათვის შედარებით უცნობი ვირიშვილები ჰყავდა მწყობრში; ბიძინას კი - ცნობილი (ბუნებრივია, იქითაც და აქეთაც სასიამოვნო გამონაკლისები არის).
სამართლიანობის აღდგენა ყველაზე უპირველესი და დიდი ტვირთია, რაც ქოცებს აქვთ აკიდებული. ქართული საზოგადოება აშკარად "სისხლს" ითხოვს, მაგრამ არსებობს ერთი-ორი თითქმის ყველასგან დავიწყებული, პატარა, მაგრამ ამავე დროს დიდი მნიშვნელობის "მაგრამ":
მაგრამ - სამართლიანობას არ უნდა გადაყვეს საქართველო, მოვკვდეთ, გადავშენდეთ, მაგრამ "სამართლიანობითა და ღირსებით"?
მაგრამ - შევარდნაძის დროიდან მოყოლებული თითქმის ყველას შერჩა საქართველოს ბიუჯეტის ყვლეფა და საკუთარ ხუშტურებზე ხარჯვა; ვიღაც მაღალჩინოსანი სამაგალითოდ ერთხელ მაინც უნდა დაისაჯოს, რომ მომავალი "წუწკები" ხელის წაცდენამდე წინამორბედის ხვედრზე დააფიქროს.
დასავლეთის პოზიცია ძალიან ნათელია პირადად ჩემთვის - იციან ყველაფერი, საქართველოს უბრალო მოქალაქეზე უკეთ თუ რა ხდებოდა წინა ხელისუფლების პირობებში და მაინც - ყბადაღებული მოწოდება "პოლიტიკური დევნის შეწყვეტისაკენ"; ეს მკაფიო განაცხადია საკუთარი სურვილისა.
გამოდის მხოლოდ ერთი რამ, რასაც ჯიუტად არ იჯერებს საქართველოს მოსახლეობა (რომელიც მზადაა ოღონდ თვითონ არ იფიქროს, ოღონდ თვითონ არ იშრომოს, ოღონდ თვითონ არ იომოს და ან დასავლეთს ან რუსეთს გაუგოროს კოჭი):
დასავლეთს საერთოდ არ აინტერესებს საქართველო რას ან როგორ გადაწყვეტს, როგორ იცხოვრებს და რას აღადგენს, ან რას გაანდგურებს (საკუთარი თავის ჩათვლით), დასავლთს აქვს ძალიან ბუნებრივი, მკაფიოდ გამოხატული და ჩამოყალიბებული, გლობალური მდგომაროებიდან გამომდინარე სახელმწიფო ინტერესი და მიზანი - ჰქონდეს გავლენა "ჭირიან" საქართველოზე.
ფაქტია, რომ მიშა იყო დასავლეთის ნების უპირობო აღმსრულებელი, ბიძინაცდილობს დასავლეთის ინტერესების ფონზე დაბალანსებულ გადაწყვეტილებით ეროვნული ინტერესების რეალიზაციას, რაც არცერთი "სტრატეგიული პარტნიორის" თუ ცხადი მტრის ინტერესში არ შედის. ყველას მაჩანჩალა, სუსტი და მასზე დამოკიდებული ურჩევნია საქართველო, ვიდრე რამის დამოუკიდებლად გამკეთებელი.
ამის პარალელურად აიშალა ტვინნაღრძობი რუსეთუმეები...
ამ კაკაფონიაში, შიდა თუ გარე ძალების წნეხში, ჩვენ თუ სადმე სამშვიდობის გავედით - მართლა განსაკუთრებულად ვყვარებივართ მაღალ ღმერთს.
No comments:
Post a Comment